شنیدید میگوییم نره میگه بدوشش؟!
اما نشنیدید که بگوییم بابا سازمان برنامه و بودجه نابود شده، شیری نداره که بخواهی بدوشیش!
اساسا مشکل بودجه در سازمان بودجه محدود نشده که بخواهی سازمان برنامه و بودجه اصلاحات ساختاری را انجام دهد.
البته خوبه اگر بگوییم از یک نهاد حرفه ای مطالبه کرده ایم که اصلاحات ساختاری بودجه را تبیین کند!
این خوبه. به جا است.
اما بیایید ببینیم سازمان برنامه همان نهاد حرفه ای هست که میخواستید ازش اصلاحات ساختاری بودجه را مطالبه کنید؟ با عرض معذرت باید بگویم که نه خیر، باز هم شیری نیست که بخواهی بدوشیش!
پس چه کار کنیم؟
آها،از قضا ناامید نشو، الان از دو تا راهی که گمراهی بود نجات یافته ایم! اولا فهمیدیم که سازمان شیری نداره بدوشیش و اصلاحات ساختاری انجام بشه، دوما سازمان اصلا حرفه ای نیست که بخواهی ازش ارشاد و راهنمایی بخواهی که کل سیستم بودجه ریزی را اصلاح کنی!
حالا خبر بد دیگری هم براتون دارم!
رئیس سازمان با درک ناکارایی سازمان برنامه و بودجه کشوری، توپ را به زمین سازمان مدیریت و برنامه ریزی استانها انداخته و قرار است استانها برای خودشون بودجه ریزی کنند!
چه ایده آشنایی:
وقتی نمی توانی کاری بکنی، کار را بسپر به دیگر کسانی که اصلا آمادگی انجام آن را ندارند!!
یادتونه نمی توانستیم یارانه سوخت را مدیریت کنیم گفتند پولش را بدهیم به خود مردم؟
با همین فرمان برویم جلو، یواش یواش به جایی می رسیم که میگیم مردم خودشون خود و خانوادشون را اداره کنند دیگه، حکومت متمرکز ملی دیگه چیه!!!
توقف/ایست/stop/دور!
ببینید مخالف بودجه ریزی در استانها نیستیم. اما آمادگیشون مهم نیست؟ مخالف حذف کلیه منابع رانتی از دست دولت هم به همین سادگی ها نیستم، پول را بدهید به مردم باشه! اما حرفم اینجا، از توان و ظرفیت سازمان برنامه و بودجه است.
چه کنیم:
در درون مرزهای این سیستم، جواب این است که هیچ کاری نمی توانیم بکنیم! هیچ!
بلی، این پاسخ کمی نیست! اگر بدانی جوابی که دنبالش هستی، در رویه های مرسوم اداری تان نیست، به خدا خیلی بهتون کمک کرده ام!
کاری که باید بکنیم، بازگشت به ابتداییات است.
باید برگردیم و سازمان را به معنای قابل دفاع آن سازمان کنیم!
الان نیروهای خبره ای در سازمان و سازمان های کشور هستند که عملا هیچ کار و هیچ گفتگویی نمی توانند انجام دهند!
رویه‌های کاری ما، بزرگترین مانع ما هستند.
هژمونی افرادی که گزارش نویسی صرف را ارزش کرده اند و محتوا را نابود و بی ارزش، به طوری که کمتر گزارشی، 10 نفر خواننده درست و حسابی دارد
رویه گزارشهای تکراری و کپی کاری
رویه گزارش سازی هایی مبتنی بر دانش اولیه فردی که در نهایت آن، جمع جبری و ناهماهنگ چند ایده فردی است را متوقف کنیم
به معنی واقعی کلمه، یادگیری جمعی و چرخه های کامل حل مسئله را جدی بگیریم.
از ژنو نیامده ام بلی، بسیاری از کارکنان و کارشناسان دیگر رمق و حتی دانشی برای یادگیری جمعی ندارند! اما آیا این به این معنی است که سازمان های مرده را باز هم سرپا نگه داریم؟
از قضا سازمان برنامه از معدود نهادها و سازمان های قابل دفاع ماست ببینید که وضعیت بقیه چقدر اسفناک است.
بیدار شوید
این مشکل اصلی ماست.
البته هر آنچه گفتم فقط در باره مرز درونی سازمان برنامه و بودجه بود که فقط بتواند در باره اصلاحات ساختاری بودجه، نظر مشاوره ای بدهد
برای اصلاح ساختاری بودجه،کاری که باید انجام شود، عمدتا بیرون از سازمان برنام و بودجه است.
این قصه، تمامی ندارد و فعلا به همین جا اکتفا می کنم.
