امروز در سازمان نشست اقلیم و آب برپا بود.
دکتر بابائیان از مرکز اقلیم شناسی مشهد شاخص های خوبی را بررسی کردند و چشم انداز اقلیم ایران را ترسیم کردند
دکتر بزرگ زاده از وزارت نیرو هم یک برنامه از 50 سال قبل را با آنچه که الان روی کارون انجام شده است را بررسی کرد که خیلی جذاب بود
از سدهای سیمانته که با محیط سازگارتر هستند گفته شد و از توسعه پایدار هم هم.
پرسشهایی از دو بزرگوار اول داشتم که جواب هایی هم نگرفتم.
الغرض
می دانیم که آینده پژوهی پیش بینی نیست. ولی نمی دانم چرا هنوز فکر می کنیم پیشبینی یا پروجکشن ها آینده نگری هستند؟
در مورد اقلیم و آب،آینده پژوهی یک سهمیاری عمده دارد و آن شالوده شکنی از صورت بندی هایی است که رشته فعالیت هایی علمی ارائه می کنند. و دومین هم، ایجاد تسهیل در گفتگوی بین این ها است. چیزی که در این نشست ها هم خلائش بسیار است.
این دو مورد نکات به ظاهر کوچک ولی با اثرات بسیار جدی در سیاستگذاری و اقدام ما برای آیند ه اقلیم هستند.
یادمه رئیس مجترم نشست یعنی آقای دکتر مسجدی نکته ای گفتند: امیدواریم از این نشست راه کار هایی هم برای برنامه ریزان ارائه شود.
راستش، راه کاری که بدون آینده پژوهی می توان ارائه کرد راه کارهای درجه اول، مستقیم، با اثر مستقیم ولی تأثیر کم دامنه است. مثل این است که کلیه ات مشکل داشته باشد ولی سر درد ناشی از نارسایی کلیه را با مسکن پاسخ دادن است. راه حلی با اثر به ظاهر مستقیم ولی بی تأثیر واقعی.
درد همچنان پابرجاست
آینده پژوهی می طلبید؟ میدانید که ساده سازی هایی مثل پیش بینی هم نیست؟
بسم الله
بیایید آینده پژوهی کنیم ولی اگر حوصله اش را ندارید میدان را به اهلش بسپارید و نتیجه را ببینید!
